Beppie is mijn maatje en collega in de acupunctuur. Ze is veel meer dan dat: ze is me dierbaar en ik bewonder haar om de manier waarop ze het leven leeft. Beppie leeft en doorleeft het leven bij de dag, in het hier en nu, ze is zich bewust van het leven. Iets waar ik zelf al jaren bewust mee bezig ben, maar waarbij ik toch nét niet altijd trouw genoeg aan mezelf kan blijven en toch weer ‘ ja ‘ zeg, waar ik ‘ nee’ bedoel. Ik herken veel van mezelf in het verhaal van Beppie. Zij maakt dat ik een voorbeeld heb en dat ik op mijn manier kan kijken welke weg bij mij past. Ik ben er heel trots op dat Beppie in mijn boek wil vertellen over haar krachtbeleving en jullie alvast meeneemt op de reis die ze zelf doorleeft en die ze vanuit haar hart met jullie wil delen. Het is een grote bijdrage aan mijn boek ‘Thuis’.
Frèncis vroeg me mijn eigen tekst te schrijven voor haar boek. Ze wilde me een platform geven voor mijn Krachtbeleving als aanloop naar mijn eigen boek, waarover ik zo’n drie jaar geleden vertelde dat ik dat wilde gaan schrijven. Door allerlei omstandigheden kwam het er nog niet van, maar het verhaal heeft intussen kunnen groeien en rijpen.
Het zou mooi zijn om te kunnen beginnen met ‘Er was eens…’ , en te kunnen eindigen met ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’, maar de realiteit bekijkend, zal dat best nog een hele kluif gaan worden. Daarover zal ik later in dit verhaal meer vertellen, en dat is door de vervlechting met het schrijfdoel van mijn boek. Dat is het ontstaan van Krachtbeleving, waarbij je mag thuiskomen bij jezelf, sterker nog, bij niemand anders dan jezelf. Zonder verre reizen op zoek naar antwoorden die niemand je kan aanreiken, zonder omzwervingen op zoek naar geluk bij anderen.
Met Krachtbeleving nodig ik je uit terug te gaan naar je eigen basis, naar je meest zachte en gevoelige kern. Om van daaruit weer te leren luisteren naar en te vertrouwen op je gevoel, om er dan weer naar te durven handelen. Daar vind je antwoorden, daar kom je terug in de rust, waardoor je kunt voelen wat je echt gelukkig maakt. Dat teruggaan naar je basis is zo ongelofelijk belangrijk in deze drukke, snelle en hectische tijd, waarin we elkaar voorbij rennen, gehaast, gefrustreerd,geïrriteerd, gebrouilleerd. Korte lontjes, angsten om bestaansrecht, een ruzie om een kleinigheid die uitmondt in een moord. Mensen die zichzelf verliezen in hun vraagstuk over hoe het verder moet.
Krachtbeleving is ontstaan vanuit mijn eigen woelige tijden: volle werkdagen en gezellig drukke deelname aan de uitdagingen van het leven van iemand die werkelijk midden in het leven staat, maar die gelijktijdig moeilijk nee kan zeggen en die zo ongeveer álles leuk vindt. Hoe kom je dan in hemelsnaam thuis bij jezelf? En dat is hoe het begon.
Als kind was ik een gevoelig meisje met veel vriendinnetjes, was ik sociaal en zacht. Eerst even afkijkend, peilend, om vervolgens te kunnen inspringen op de situatie. Dat ik zo gevoelig was, had niemand, inclusief mezelf, in de gaten. Tot de derde klas van de basisschool, want daar kreeg ik voor het eerst te maken met mijn gevoeligheid. Hevige buikkrampen werden onderzocht, ziekenhuizen bezocht. De eindconclusie was: een spastische dikke darm. Wisten wij veel…
De jaren gingen voorbij en ik was een vrolijk en opgewekt kind, altijd aan het zingen. Op mijn achttiende startte ik met werken en was ik een optimistische levensgenieter. Maar het lijf begon te sputteren, steeds opnieuw had ik kwaaltjes. Het ene was nog niet vertrokken of het volgende diende zich alweer aan, terwijl er toch niets te vinden was wanneer de huisarts me onderzocht.
Op mijn opmerking over dingen die ik voelde en had ervaren, reageerde hij met het uitschrijven van een verwijsbrief voor de psycholoog. Dat was voor mij geen optie: ik wist zeker dat er wat anders aan de hand was. Via wat omzwervingen kwam ik terecht bij een stichting die workshops.organiseerde waarbij de intuïtie werd ontwikkeld. Het was voor mij een heerlijk dagje wegkruipen in mijn eigen wereldje, mijn coconnetje. Meditatie, gezelligheid, trainen van het weer leren luisteren naar en vertrouwen op mijn gevoel. Wat deed het me goed! Achteraf gezien denk ik dat ik er vaak heen ging voor een dagje quality time voor mezelf, en pas een hele tijd en veel workshops later, besefte ik dat het teruggaan naar mijn eigen basis me ongelooflijk veel had opgeleverd.
In die tijd werd ik me dus steeds bewuster van mijn gevoeligheid. Puzzelstukjes vielen op hun plek toen ik ontdekte dat de kwaaltjes die ik uit het niets oppikte en de buikkrampen die me in het verleden als kind zo hadden geteisterd, voortvloeiden uit die fijngevoeligheid. Die gevoeligheid had me dus al die tijd parten gespeeld. Wanneer ik destijds had geweten dat je daar ook wat mee kon doen, was me een heleboel gedoe bespaard gebleven.
In mijn werkzame leven wilde ik mijn kennis en vaardigheden steeds verder ontwikkelen en omdat Nederland toch wel een diplomaland is, maakte ik door de jaren een lange reis door verschillende opleidingen en banen om uiteindelijk als office-manager bij een bedrijf aan de slag te gaan. Een prachtig bedrijf, maar toch bleek het niet te zijn wat ik wilde. Maar wat dan wel? Studeren was al jaren een optie, maar steeds kon ik niet bedacht krijgen wat te gaan doen. Ik vond niets dat de moeite waard was om mijn sociale leventje op te geven.
Met mijn partner Robert had ik een kinderwens, waarvoor ik in 2006 bij Frèncis terecht kwam. Bij mijn eerste bezoek aan Frèncis werd ik zo ongelofelijk geraakt: de naalden werden gezet, Frèncis verliet de ruimte en de tranen biggelden over mijn wangen. Bevrijdend, zo voelde het. Ik kwam thuis bij mezelf, zo mooi en bijzonder. Meteen wist ik gevoelsmatig wat ik wilde gaan doen: de opleiding acupunctuur. Ik had al meer cursussen gevolgd in de gezondheidsrichting, dus sloot het mooi aan. Het leek een mooi en goed vervolg en toen ik het opperde, bood Frèncis meteen spontaan en enthousiast haar hulp als stageadres en vraagbaak aan. In hetzelfde jaar nog begon ik aan de hbo-acupunctuuropleiding bij Qing-Bai. Het was een flinke dobber om naast mijn drukke baan te studeren, maar wat was het de moeite waard!
Werken, studeren, echt enorm hard aan de slag zijn om mijn dromen te verwezenlijken. Door het beoefenen van acupunctuur werd mijn gevoeligheid nog verder ontwikkeld en fijnbesnaarder. Na het behalen van mijn diploma startte ik in 2010 mijn eigen praktijk, PrikPrik, waar ik met hart en ziel bezig ben geweest en ook nu werk met en voor mensen met een hulpvraag.
De kinderwens werd in deze periode nog steeds niet vervuld. Al die tijd vertelde ik mijn man wat ik zag en voelde. ‘Wij krijgen samen één kind en dat wordt een jongen. Ik zie hem op een motor rijden om een boom in de tuin en jij staat onder de boom.’ Dat zijn uitspraken die ik tien jaar lang heb volgehouden. Onze IUI- en IVF pogingen ten spijt gebeurde er niets en bleef een zwangerschap uit. Maar toch bleef ik bij mijn gevoel, gewoon, omdat ik het zo voelde en ook zo zag. Ondertussen kregen we te maken met Lewy Body Dementie bij mijn vader, borstkanker bij mijn moeder en bij mijn schoonmoeder. In diezelfde tijd ook onze verhuizing naar een groter pand om de motorcrosszaak van mijn man en ook mijn eigen acupunctuurpraktijk verder uit te bouwen. Wat een tijd! Altijd druk, stress, niet vreemd dat de kleine uk op zich liet wachten. Toch wilde ik niet lijdzaam gaan zitten afwachten tot zich een eventuele zwangerschap zou aandienen
Om in mijn drukke leven met werk in loondienst, mijn eigen praktijk en nog meer plannen voor het verder ontwikkelen van mijn gevoeligheid wat meer balans te kunnen creëren, schreef ik me in bij een coachingstraject: ‘Picknick met een Klik’. In eerste instantie viel ik nét buiten de boot, maar door een afzegging kon ik toch nog deelnemen en werd ik na een speeddaterondje gekoppeld aan coach Ingrid Straet uit Oisterwijk van het Instituut voor PsycheEconomie. Met haar ging ik sparren over de verdeling van balans tussen werk en privé. Hoe mooi was het toen ik in de eerste bijeenkomst met de groep kon zeggen dat ik na heel veel jaren spontaan zwanger bleek te zijn en dat de balans tussen werk en privé nóg belangrijker zou gaan worden.
Met Ingrid werkte ik niet alleen aan mijn balans binnen PrikPrik, maar ook aan een nieuw project: ‘Krachtbeleving’, ontstaan eind september 2011 tijdens een sessie met een aantal spirituele en heel fijngevoelige vrouwen. Samen vormen we al een aantal jaren een spirituele ontwikkelgroep en tijdens een van onze bijeenkomsten kreeg ik informatie door over het vervolg van mijn ontwikkeling. Krachtbeleving: een plek waarbij thema’s als groeien, wiegen, vliegen, leunen en bescherming samen zouden komen, alles vanuit het gevoel. De naam Krachtbeleving was het voortvloeisel uit die thema’s. Ik wilde graag dat de kracht zou worden gevoeld: de kracht die je als het ware herontdekt wanneer je durft te luisteren en te vertrouwen. Beleving als de manier waarop je alles ervaart, ontdekt, beleeft en integreert in je leven.
Met Krachtbeleving wil ik mensen helpen, ze begeleiden in dat stuk gevoel en vertrouwen. Coachen, workshops geven, mensen laten zien in welke richting ze mogen kijken als het gaat om hun persoonlijke ontwikkeling. Al is persoonlijke ontwikkeling niet voor iedereen even belangrijk, toch ontwikkelt iedereen zich op zijn of haar eigen manier en in eigen tempo. Ontwikkelen is leven en leven is ontwikkelen, doorlopend. Je bent er niet altijd bewust mee bezig, maar het kan gebeuren dat je vastloopt, en het even niet meer weet. Of dat je graag verder wilt, maar dat je niet weet hoe dat te doen.
Met Krachtbeleving wil ik mensen terug brengen naar hun gevoel, zodat ze niet eindeloos op zoek gaan naar antwoorden buiten zichzelf en die steeds niet weten te vinden. Wanneer ze in rust terug gaan naar hun eigen basis, ontstaat er ruimte voor groei in de breedste zin van het woord. Hoe mooi is dat! En helemaal mooi is het dat ik daar, vanuit mijn stuk, een rol in mag vervullen.
Tijdens Ingrids sparring- en coaching sessies keken we naar de manier waarop PrikPrik, mijn acupunctuurpraktijk, en Krachtbeleving konden samenwerken, en of ze ook op eigen benen konden staan. De fijngevoeligheid binnen Krachtbeleving als aanvulling bij PrikPrik en vice versa. Het was een hele mooie manier om te ontdekken waar ik mezelf ontwikkelend naartoe mocht gaan. De sessies met Ingrid kwamen teneinde en er was een heleboel duidelijk geworden. Voor het verder in gang zetten en concretiseren van de gemaakte plannen ontbrak alleen op dat moment de tijd, want in mij groeide een prachtig nieuw jong leven. Daar wilde ik op dat moment, naast mijn loondienstverband en mijn eigen praktijk, aandacht aan geven om heel bewust te kunnen genieten van mijn zwangerschap.
Eind maart 2013 werd onze zoon Jussi geboren via een keizersnede, omdat hij in een stuitligging lag en we geen risico’s wilden lopen. Hij maakte ook direct deel uit van mijn eigen Krachtbeleving: hij liet me vanaf het begin al voelen wat hij wilde. Dat heb ik echt zo ervaren. Acupunctuur door Frèncis met moxa om de stuitligging te draaien, hielp niet en de opvolgende externe draaipoging was tevergeefs. Hij wilde blijkbaar thuiskomen in mijn armen via een andere weg. Zou Jussi dan al hebben gevoeld wat er met mij gaande was? Ik denk het wel, maar officieel blijft dat een vraagteken.
Een aantal maanden na mijn bevalling bleef ik last houden van mijn rug. Een duidelijk aanwijsbare en zeer pijnlijke plek. Eind oktober 2013 kwam ik in het ziekenhuis terecht, na heel wat bezoeken aan de huisarts en allerlei onderzoeken.Een MRI-scan maakte al heel snel duidelijk waar mijn pijn vandaan kwam. Een schok ging door ons gezin en sidderde na in de grote familie-, vrienden- en kennissenkring. Mijn rug bleek gebroken en twee weken later werd de diagnose Ziekte van Kahler ofwel Multipel Myeloom gesteld. Een beenmergkanker waarbij kleine hapjes in mijn botten worden gemaakt, waardoor het bot poreus wordt en daardoor makkelijk breekt. Met tot gevolg dat mijn negende borstwervel nagenoeg weggevreten was en het restantje op mijn ruggenmerg drukte.
Achteraf gezien bedacht ik me dat ik zo’n zeven weken moet hebben rondgelopen met een gebroken ruggenwervel, aangezien ik op enig moment in september vroeg in de ochtend wilde opstaan om naar het toilet te gaan, maar daarbij letterlijk terug op bed viel, omdat ik niet kon staan! Mijn man Robert werd wakker van mijn kreten en tilde me van achteren onder mijn armen omhoog. Wellicht heeft hij me zo voor een dwarslaesie behoed. Met paracetamol bracht ik die nacht nog wat tijd door in bed, maar omdraaien in bed zonder daarbij mijn armen te gebruiken, lukte me niet meer.
Vervolgens op naar de huisartsenpost met mijn oudste zus Dymphi, zodat Jussi gewoon thuis kon blijven bij papa. Maar er was geen concreet ziektebeeld te geven, dus met een antibioticakuur naar huis, om de volgende dag wéér aan te kloppen bij mijn eigen huisarts. Wat voelde ik me een zeurpiet, alweer terug met mijn verhaal, maar steeds niets te vinden. Behandelingen, zoals acupunctuur bij Frèncis en fysiotherapie met training, verlichtten de pijn gedeeltelijk, maar niet afdoende. Op verwijzing van de huisarts heb ik uiteindelijk een neuroloog bezocht. Deze gaf aan dat hij toch een MRI-scan wilde laten maken om te kijken of er niet een kleine hernia te zien zou zijn. Drie weken moest ik wachten, maar een week voor de geplande MRI kon ik écht niets meer, alleen nog maar op mijn linkerzij op de bank liggen.
’s Morgens ben ik eerst naar de huisarts gegaan, om uiteindelijk in de avond via de huisartsenpost in Uden te worden doorverwezen naar het ziekenhuis in ‘s-Hertogenbosch, omdat ik daar al bij de neuroloog was geweest. Ik kreeg meteen pijnbestrijding via een infuus, en mocht niet meer naar huis.
Na een dag in het ziekenhuis werd de geplande MRI-scan vervroegd. Het was al snel duidelijk dat er een wervel was ingezakt: een overgebleven, gebroken deeltje drukte tegen mijn ruggenmerg. De vervolgvraag was wat de oorzaak van de wervelbreuk kon zijn. Er was immers geen sprake geweest van een val of een ongeluk. Dus werd alles uit de kast getrokken en ging ik in sneltreinvaart door de molen voor allerlei onderzoeken. Bijzonder vervelend detail was dat er een arts was, die het blijkbaar nodig vond me te vertellen dat ik 99% kans op botkanker met uitzaaiingen had, terwijl ik op dat moment dat nieuws niet kon delen met aanwezige familie of vrienden, of opgevangen werd door een verpleegkundige. Dit bracht flink wat emotie teweeg, juist omdat het een voorbarige uitspraak was en ik moederziel alleen was toen deze boodschap werd gebracht. Blijkbaar keek deze arts dus niet naar mij als persoon. Gelukkig heb ik daar verder in het proces geen last meer van gehad, maar het gaf me op dat moment wel een flinke duw. Terugkijkend kan ik zeggen dat mijn vertrouwen me overeind hield. Krachtbeleving pur sang zullen we maar zeggen.
Ondertussen werd er, praktisch gezien, gewerkt aan het probleem van de gebroken rug. Orthopedisch chirurg dr. Bennink zorgde er in een eerste operatie, begin november 2013, zo’n twee weken na mijn opname, voor dat mijn rug aan de achterzijde werd vastgezet om een dwarslaesie te voorkomen. Hij was degene met wie ik recht door zee kon praten, zonder opsmuk, in duidelijke taal en op mijn eigen niveau. In zijn motorpak kwam hij na het artsenoverleg nog snel even zelf vertellen dat hij me een paar dagen later zou ppereren. Hij was ook degene die de tijd nam om Robert precies uit te leggen wat hij ging doen, vragen beantwoordend, oen op Roberts niveau. En hij wees ons al voorzichtig n de richting van Kahler, omdat daar inmiddels de pijlen op
werden gericht met de onderzoeken. Zo konden we ons al een klein beetje voorbereiden op wat komen zou. Na de operatie werd ik in mijn bed teruggebracht naar de afdeling orthopedie. De verpleegkundigen hadden met me te doen, zeker gezien mijn verhaal. Een van hen vroeg me in de lift of ze iets voor me kon doen, waarop ik antwoordde dat ik alleen maar even haar hand wilde vasthouden. Dat voelde zo ongelooflijk intens, zo’n diepe verbinding, zonder woorden. Het gaf me kracht, die ik blijkbaar ook weer aan haar teruggaf. Het was intens stil, maar wat een mooi en bijzonder moment! We voelden het allebei. En ondertussen stroomden de kaartjes en vele geluksbrengertjes binnen, mijn hele nachtkastje was volgepakt. Wat een cadeau om jezelf zo gedragen te voelen! Ik houd er niet van om zielig gevonden te worden. Want ik ben niet zielig, integendeel! Maar gedragen worden in moeilijke tijden, verbonden zijn met elkaar met een onzichtbaar, maar heel goed voelbaar lijntje, kan je voeden, helpen in moeilijke tijden om het hoofd omhoog te houden en verder te kunnen gaan met een optimistische blik.
Jussi was in die tijd net zeven maanden. Zó lang gewacht op dit kleine wonderkind, en nu kwam ons prille geluk zo abrupt tot stilstand en moest Robert toezien hoe ik van een sterke, onafhankelijke vrouw veranderde in een afhankelijke moeder die haar kindje en haar man zo miste. Mijn Krachtbeleving werd er wel eentje die ik heel erg letterlijk moest doorvoelen.
Vanaf het begin van mijn opname hield ik de moed erin, het vertrouwen in een goede afloop bleef bestaan. Na de eerste operatie leek het alsof ik door de nog niet goed uitgewerkte verdoving van de operatie aan het ijlen was. Robert kwam samen met Jussi naar het ziekenhuis, maar schrok erg van me na de operatie. Omdat hij het niet vertrouwde, regelde hij meteen dat Jussi werd opgehaald, zodat hij zelf bij mij kon blijven. Maar het ijlen was geen ijlen: ik weet nog steeds precies wat ik zei en wat er gebeurde. Want als in een droom zag ik dat ik werd beloond voor het onvoorwaardelijke vertrouwen dat ik steeds heb gehad in wat ik voelde, wat me als het ware werd ingefluisterd. Mijn grootste kracht, mijn vertrouwen in mijn gevoel, gaf me het steeds opnieuw aan. Mijn eigen Krachtbeleving, om te leven en beleven. Zo kon ik steeds sterk zijn en blijven, positief en optimistisch. Vanuit mijn eigen ziekbed was ik degene die bezoek kon opmonteren. De omgekeerde wereld zou je zeggen. Maar dat prachtige beeld vergeet ik nooit meer en het was bovendien voor mij de reden om te zeggen dat ik een boek ging schrijven. Want ik wilde en wil met de wereld delen wat ik zag, wat mogelijk is en hoe belangrijk het is om te weten dat het bestaat!
Een week na mijn eerste operatie kreeg ik mijn eerste chemokuur. Ik verhuisde van een riante, rustige eenpersoonskamer op afdeling orthopedie naar een vierpersoonskamer op de afdeling oncologie. Dat was psychologisch nog de meest zware tijd, geloof ik. Wat een verschil in energie, wat moeilijk om jezelf staande te houden! De energie op de kamer was zwaar: ik lag op een kamer met drie vrouwen in een terminaal stadium. Na de eerste chemokuur werd in overleg besloten dat ik vanuit huis aan mijn herstel zou gaan werken. Mijn chemokuur werd via de dagbehandeling van het oncologisch centrum gegeven. Iets wat een zeer goed besluit bleek te zijn, omdat ik vanuit mijn thuisbasis de rust en ruimte had en mezelf niet hoefde af te schermen voor alle zware, negatief aanvoelende energie.
Mijn rug werd op 5 december 2013 nog met een kooitje vastgezet aan de voorkant van de wervelkolom. Hier was dr. Bennink opnieuw mijn orthopedisch chirurg die me zeer goed hielp en begeleidde. Hij gaf toestemming om de afdeling voor een middag te kunnen verlaten, zodat ik afscheid kon nemen van mijn vader die op sterven lag. Zijn gezondheid was tijdens mijn opname met sprongen achteruit gegaan. Papa overleed op 11 december 2013. Natuurlijk had ik hem graag begeleid in zijn laatste uren, samen met mijn moeder en zussen, dus ik voelde me, toen ik juist op dat moment alleen in mijn ziekenhuiskamer lag, enorm eenzaam en verdrietig.
Ondanks dat verdriet was ik toch oprecht blij voor hem dat zijn lijden nu kon overgaan in rust en vrijheid. Ik was altijd de regelaar voor pap en mam, dus op de dag van mijn ontslag uit het ziekenhuis ontvingen we de uitvaartondernemer bij mij thuis, zodat ik samen met mijn zussen en moeder, de dienst kon regelen. Hoezo beleven vanuit je kracht?
Na de operaties startte ik in februari 2014 met mijn verdere chemokuren die me voorbereidden op een stamceltransplantatie, waarbij mijn eigen stamcellen werden ingezet voor mijn genezing. Deze vond plaats in juni 2014. Jussi werd goed opgevangen en Robert stond zijn mannetje. Dat zorgde ervoor dat ik mijn eerste traject in ‘s-Hertogenbosch en Utrecht met glans doorstond. Het herstel verliep vlot en 1 januari 2015 was ik volledig hersteld gemeld bij mijn werkgever. Daarnaast was ik in mijn praktijk aan de slag, het leven lachte ons opnieuw toe en we maakten heel voorzichtig weer plannen voor de toekomst.
Rond de jaarwisseling van 2014-2015 voelde ik dat er iets niet klopte. Dit keer een pijnlijk vervelend puntje in mijn rechterbil. Inmiddels ervaringsdeskundig kon ik dit keer sneller schakelen en al heel snel volgde de diagnose. Een recidief van mijn Kahler, op een andere plek. Met begin maart een enorme pijnaanval, waardoor ik besefte dat ik op deze manier geen tachtig zou worden. Want de pijn was onhoudbaar!
Na een week opname in het ziekenhuis in ‘s-Hertogenbosch om de pijn te kunnen verlichten en chemo in te kunnen gaan zetten, volgde een traject richting een tweede stamceltransplantatie, dit keer met donorcellen. Mijn zussen bleken geen geschikte donoren te zijn, maar gelukkig had de werelddonorbank meerdere geschikte kandidaten. Wat een opluchting! In juni van 2015 werd ik opgenomen, dit keer voor een periode van vijf weken in Utrecht. Frèncis vroeg me haar, vlak voor mijn opname, wat persoonlijke dingetjes, zoals een broekje, shirtje en knuffeltjes van Jussi te geven. Ze maakte een prachtige knuffeldeken met persoonlijke details, stofjes en foto’s van mijn liefsten om mee te nemen naar het ziekenhuis, zodat ik me ook daar toch een klein beetje thuis kon voelen. Al haar liefde, zachtheid, kracht en goede wensen waren voelbaar in het dekentje.
Het verblijf met de behandeling viel me zwaar: wat had ik een heimwee en wat maakten mijn voelsprieten overuren! Gelukkig kan ik zeggen dat je die ellende ook weer relatief snel achter je laat, om ruimte te maken voor blijheid, liefde, warmte en gezelligheid. Oost, west, thuis zeer zeker, het allerbest.
Terwijl ik volop bezig was om het lijf weer goed te laten herstellen, rust te combineren met revalidatie en vooral te genieten van de tijd thuis met hen die ik zo lief heb, werd mijn moeders conditie minder. We hadden eind oktober 2014 gehoord dat ze een tumor in haar rechterlong had, maar ze koos er voor om op haar 79ste niets meer te laten doen.
Ik gaf haar groot gelijk, dat was háár Krachtbeleving. We pakten alle kansen om zoveel mogelijk samen te zijn, te genieten van het leven en de vele prachtige momentjes die mede voortvloeiden uit de heerlijke capriolen van Jussi. We wisten dat we haar zouden moeten laten gaan. Op 27 februari 2016 overleed ze in het hospice in ons bijzijn. Natuurlijk missen we haar, maar er is berusting en dankbaarheid voor de prachtige tijden samen. En hoe mooi was het, toen ik onlangs voor een nieuwe scan in Utrecht lag, mijn ogen sloot en het hele scanapparaat gevuld werd met een overdaad aan licht, een kippenvelrilling over mijn been schoot en ik zowel haar als mijn vaders aanwezigheid heel duidelijk kon voelen. Gevolgd door zo mogelijk nog meer licht, waarna mijn hele Zijn gevuld werd door een enorme boost van vertrouwen. Om stil van te worden, hoe duidelijk kun je zo je Krachtbeleving ervaren?
Ondanks de enorme zwaarte van het traject, luisterde ik steeds naar mijn gevoel. Dat zei dat het echt moeilijk zou worden, maar dat het wel op zijn pootjes terecht zou komen. Daardoor kon ik vanuit mijn kracht sterk zijn en anderen zeggen dat ze zich niet te veel zorgen moesten maken. Natuurlijk had ik ook mijn onzekerheden, vooral wanneer er momenten waren waarop ik verstandelijk keek naar het geheel. Mijn buikgevoel daarentegen vertelde me een heel ander verhaal. Vertrouwen, hoe moeilijk ook. Steeds opnieuw.
Inmiddels ben ik weer voorzichtig wat aan het werk in mijn praktijk en koester ik de momenten die ik kan beleven met mijn gezin en mijn dierbaren om me heen. Ik merk dat mijn rol in mijn praktijk inmiddels alweer veranderd is ten opzichte van voorheen. Nog altijd vind ik het geweldig om bezig te zijn met en voor mensen, maar nu is mijn rol er steeds meer een die adviserend, leidend, begeleidend en coachend is, als een soort gids. Vanuit mijn gevoel kan ik mensen inzichten meegeven, bevestigen, en die aanvullen met nieuwe informatie, die zij op hun beurt weer kunnen inzetten om hun eigen kracht te gaan beleven. Zelfs in de drie jaren van mijn ziekte merk ik dat ik in mijn eigen Krachtbeleving alweer ben gegroeid, veranderd, gerijpt. Heel apart, omdat je juist tijdens die periode het gevoel hebt dat iedereen om je heen groeit, behalve jij zelf, omdat je in een coconnetje zit en daar op dat moment eigenlijk meer dan genoeg aan hebt.
Ziek zijn brengt verdriet en angst, maar net zo goed groei en momenten die je zou hebben gemist wanneer je blijft rennen vanuit je oude patronen. Acceptatie van ziekte is de eerste stap tot genezing, want hoe kun je genezen wanneer je niet erkent dat je ziek bent?
Bang voor de dood ben ik niet, ook niet geweest. In eerste instantie was ik bang voor hen die ik achter zou moeten laten. Nu, drie jaar later, ben ik zelfs daar niet bang meer voor, maar zeg ik oprecht dat ik er toch nog steeds het liefst zelf bij wil zijn om het leven te leven en beleven. Samen met mijn man en onze grootste trots Jussi, die ik toch wel heel erg graag wil zien opgroeien. Zo lang op gewacht, inmiddels crossend om de boom waar papa onder staat, zoals ik het altijd heb gezegd en gezien. Daar wil ik toch nog heel erg graag veel langer van genieten in hun directe nabijheid. Logisch toch!
Overigens vragen mensen me regelmatig naar mijn prognose. Maar wie weet hoe lang hij of zij zelf nog te leven heeft? Zou niet iedereen zich bewust moeten zijn van de vergankelijkheid van het leven? Dat je moet genieten in en van het NU? Genieten hoeft niet uitgebreid en dat kan ook niet altijd, maar het kan veel vaker dan je denkt. Ware geluksmomentjes komen dagelijks zo vaak op je pad, maar worden vergeten in het geha st, blijven onopgemerkt. Dus ik zeg: ’Leef, geniet, en wees jezelf bewust van je valkuilen. Dan zie je dat echt geluk betekent: thuiskomen. Bij jezelf en bij je dierbaren. Gevangen in een beeld op je netvlies, waar je steeds opnieuw in herinnering naar kunt terugkeren om er kracht, energie, positieve wilskracht, optimisme, levensvreugde en balans uit te putten.’
Om ons heen zie ik mensen vechten, uit elkaar gaan, terwijl wordt vergeten waar het in het leven echt om draait. Gelukkig zijn, geluk beleven, gelukkig leven. Niet langs elkaar heen leven, maar bewust tijd voor elkaar vrij maken, elkaar behandelen met wederzijds respect, en elkaar waarderen als gelijken, samen praten en vooral ook tijd vrij maken om samen leuke dingen te doen. Door eerder aan de bel te
trekken, te signaleren dat de verbinding langzaam wegebt, en het gevoel verandert, zijn er nog kansen op het herstellen van die verbinding. Hierin eist de snelheid van het leven zijn tol. Veel gebeurt vanuit ‘moeten’, geld is van grote invloed en er is (te) weinig tijd voor elkaar, het leven lijkt een sleur te worden. Het gezinsleven met overvolle agenda´s, werk, omgang met familie en vrienden, de combinatie van dit alles waarbij de lat hoog ligt, maakt het moeilijk om alle ballen in de lucht te houden. De energie ontbreekt daardoor om vanuit het gevoel keuzes te maken, die zorgen dat de balans goed blijft of nog kan worden hersteld. Met als gevolg dat de verbinding onherstelbaar beschadigd raakt en gelukkig zijn alleen nog maar lukt, wanneer het vechten voorbij is en een scheiding definitief. Dat vind ik soms best moeilijk. Het woord vechten heeft voor ons een heel andere lading, omdat wij zelf op zo’n ander niveau met de ware essentie van leven en de dood bezig zijn. We hebben elkaars steun zo keihard nodig.
Robert en ik vormden altijd al een mooi team dat elkaar spiegelt en met elkaar spart, en samen dingen onderneemt en gezelligheid opzoekt. Mijn ziek zijn heeft dat nog verder versterkt. Al die tijd stond Robert zijn mannetje en was hij mijn rots in de branding. Zijn eigen motorzaak runnen, een kind van een halfjaar verzorgen en als echtgenoot van een zieke vrouw het huishouden draaiend houden. Ondertussen veranderde de wereld en waren we samen met heel andere dingen bezig. Dat zie je pas weer wanneer je weer een beetje op de rit begint te komen en de draad opnieuw oppakt aan de zakelijke kant. Internetverkoop heeft een vlucht genomen, de allerlaagste prijzen lijken belangrijker te zijn dan kennis, vakmanschap en service. Het is jammer dat de verbinding met je klant zo verloren gaat, want juist de extra kennis en ervaring kan zoveel meer brengen. Dat biedt internet niet op die manier. Als perfectionist, die het belangrijk vindt om hoogwaardige kwaliteit te bieden voor een eerlijke prijs, mensen te adviseren en servicegericht te werken, betekent deze vluchtige manier van omgaan met mensen dat je weer gaat nadenken. Misschien juist ook omdat we uit een situatie komen waarin je steeds opnieuw wordt geconfronteerd met essentiële levensvragen. Dan kijk je er toch weer anders naar. Het maakt me trots om te zien hoe Robert zijn Krachtbeleving beleeft, en tegelijk wil ik hem aanmoedigen om zijn dromen na te jagen. Het is tijd dat hij opnieuw aan de slag gaat met zijn persoonlijke groei, die doormijn Krachtbeleving noodgedwongen op een lager pitje moest. Zijn wortels liggen via zijn overleden vader Jo bij de motorcross en het lijkt er op dat onze zoon Jussi als derde generatie het stokje zal overnemen. Met veel plezier zie ik ze bijna dagelijks samen bezig in de tuin met de kleine motor, Robert geduldig uitleggend, vanuit eigen ervaring zijn kennis overdragend. Mijn respect had hij al, en dat is alleen maar verder versterkt en gegroeid. Ook dat is Krachtbeleving: samen kunnen kijken naar de toekomst, of dat nou privé of zakelijk is, bijsturend waar nodig. We kunnen thuiskomen bij elkaar, waarbij we volmondig ja zeggen tegen elkaar en het gevoel van angst om elkaar te verliezen, onderdrukken vanuit onze positieve en optimistische grondslag.
Natuurlijk is het moeilijk wanneer je als gezin een heftige ziekte van een gezinslid doormaakt. Je krijgt veel te verwerken en er is door de vele aanloop veel minder tijd voor elkaar. Je privéleven verandert, omdat je steeds opnieuw veel hulp nodig hebt om je gezin draaiend te houden met zo’n kleintje. Iedereen wil graag een steentje bijdragen, dat is zo lief en fijn, en daarvoor zijn we enorm dankbaar. Zonder deze lieve familie, vrienden en onder meer het kinderdagverblijf hadden we het zo niet kunnen redden. Toch kan alle hulp soms bijna verstikkend werken, terwijl dat niet zo bedoeld is.
Maar de ruimte voor jezelf en je jonge gezin komt in het geding. Zeker wanneer je een hele lange tijd samen hebt geleefd, onafhankelijk en vrij, zonder hulpvraag. Het is een pittig leermoment om dicht bij jezelf te blijven, terwijl je incasseringsvermogen danig op de proef wordt gesteld. En terwijl je daar mee bezig bent, verschijnt heel duidelijk de keerzijde van de medaille. Je bent jezelf heel erg bewust van je zegeningen, en hoe fijn het is dat er mensen zijn die zich belangeloos inzetten, zodat je jezelf in ieder geval over dat deel geen zorgen hoeft te maken. Dat geeft kracht en zorgt voor relativering van de situatie. Vertrouwen houden, positief blijven, optimisme: het helpt je in je proces, want het kost geen energie, maar levert juist zoveel meer op. Zeker wanneer je bedenkt dat er een stelregel is die het volgende zegt: ‘Alles waar je aandacht aan geeft, daar krijg je meer van of je houdt het op zijn minst in stand.’ Als rasechte en geboren optimist kan ik toch ook niet anders dan hier in meegaan? Zeker wanneer je gevoel hetzelfde blijft verkondigen, is het fijn om te kunnen blijven vertrouwen in dat wat komt.
Al met al kan ik, als ik terugkijk op de afgelopen periode waarin Krachtbeleving ontstond, wel stellen dat ik deze inmiddels dubbel en dwars heb doorleefd. Dat had ik nooit zo gedacht, maar het heeft me gesterkt, wijzer gemaakt en gerijpt. Vanuit mijn eigen kracht voel ik en durf ik te vertrouwen op dat wat wordt ingefluisterd. Dat geeft me een manier om onder andere mijn ziekte te kunnen bekijken zoals ik dat doe, maar het geeft ook handjes en voetjes aan processen waarin ik anderen kan helpen, begeleiden, gidsen. Vanuit kracht leven en beleven. Mijn Krachtbeleving. Mijn eigen boek over Krachtbeleving? Wordt vervolgd…
Overheerlijke rode linzensoep
Deze rode linzensoep van Dymphi slaagde er zelfs in om mama’s erwtensoep te evenaren. De linzen zorgen vooreen hoog eiwit- en ijzergehalte. De smakelijke en geurige kruiden zorgen ervoor, samen met de overige ingrediënten, dat de in- en uitwendige mens zich versterkt voelen. De komijn is een voedzame stof, bevat ijzer en andere mineralen, en zorgt bovendien voor een goede spijsvertering. Kortom, een energierijk soepje. De drie liter maakt dat je een flinke hoeveelheid soep hebt, die je met familie en vrienden kunt delen, wat bij ons ook met regelmaat gebeurt. Hier het recept, zo ongeveer, vooral zelf stoeien met hoeveelheden.
Voor 3 liter soep
Het ruikt verrukkelijk! Pureren met staafmixer en eventueel zout en peper en half blikje kokosmelk toevoegen.
Je zou ook verse koriander kunnen gebruiken. Als er mensen mee-eten die geen peper verdragen, laat je die achterwege. Tip voor de liefhebbers: een scheut limoen- of citroensap in je soepkom geeft weer een heel andere smaakbeleving. Ook een lepeltje Griekse yoghurt in je soep smaakt verfrissend.
Eet smakelijk!